TΡEMOYN TA XEΡIA MOY. ΕΧΩ PARKINSON Ή…ΜΗΠΩΣ ΟΧΙ;
Πολλοί άνθρωποι νιώθουν κατά διαστήματα να τρέμουν τα χέρια τους άθελά τους, και σίγουρα αυτό είναι κάτι που, αν ειδικά επιμένει, προκαλεί άγχος και ερωτηματικά.
Για πολύ κόσμο ο τρόμος είναι συνδυασμένος με τη νόσο Parkinson, κάτι που δεν είναι απόλυτο όμως, μια και υπάρχουν αρκετές νευρολογικές παθήσεις με αυτό το χαρακτηριστικό.
Μια συχνή πάθηση που θα πρέπει να διαφοροδιαγνωσθεί είναι ο ΙΔΙΟΠΑΘΗΣ ΤΡΟΜΟΣ. Πρόκειται για νόσημα με σημαντική κληρονομική επιβάρυνση, δηλαδή μπορεί να εμφανίζεται σε αρκετά μέλη της ίδιας οικογένειας (συγγενείς εξ αίματος). Σ’ αυτή την περίπτωση τα χέρια τρέμουν όταν κάποιος προσπαθεί να κάνει κάποια ενέργεια π.χ. να πιει ένα φλιτζάνι καφέ, να φάει ή να προσπαθήσει να γράψει.
Αρκετές φορές μπορεί να τρέμει επίσης το κεφάλι ή οι ώμοι, πράγμα αρκετά βασανιστικό για τον ασθενή που το βιώνει.
Αυτό που θα πρέπει να τονιστεί είναι πως πρόκειται για κατάσταση με καλοήθη και αργή εξέλιξη σε αντίθεση με την Parkinson που επιδεινώνεται σημαντικά με την πάροδο του χρόνου.
Σήμερα υπάρχουν αρκετές διαθέσιμες φαρμακευτικές θεραπείες για την καταπολέμηση των συμπτωμάτων καθώς και χειρουργικές παρεμβάσεις σε συγκεκριμένα σημεία του εγκεφάλου σε βαρύτερες περιπτώσεις, που βελτιώνουν την ποιότητα ζωής των ασθενών στην καθημερινότητά τους.
Νοιώθω συχνά μουδιάσματα στο σώμα μου… μήπως έχω σκλήρυνση κατά πλάκας;
«Έχω περίεργα μουδιάσματα στα χέρια και στα πόδια μου…», «Μουδιάζει το πρόσωπο μου…», «Ο κορμός μου είναι παράξενα μουδιασμένος…».
Φράσεις σαν αυτές, που προέρχονται κυρίως από νεαρά σε ηλικία άτομα, συνοδεύονται πολύ συχνά από την εναγώνια ερώτηση: τελικά, μήπως έχω σκλήρυνση κατά πλάκας;
Θα πρέπει να τονιστεί πως τέτοιου είδους μουδιάσματα εμφανίζονται σε πολλές περιπτώσεις απόλυτα αθώες και χωρίς κλινική σημασία όπως σε μια αγχώδη διαταραχή ή σε περιπτώσεις κακής συναισθηματικής κατάστασης. Κι όσο το άγχος για πιθανή ύπαρξη της νόσου αυξάνεται, τόσο ανατροφοδοτούνται και τα συμπτώματα.
Επίσης, παθήσεις των νεύρων ή της σπονδυλικής στήλης προκαλούν τέτοια συμπτώματα, έχοντας τελείως διαφορετική προσέγγιση και αντιμετώπιση.
Έχει σημασία να γίνει αντιληπτό πως για τη διάγνωση της νόσου έχει μείζονα σημασία ένα καλό ιστορικό του κάθε ασθενή. Η διάρκεια των μουδιασμάτων και η ακριβής τοπογραφική τους θέση δίνουν πολύτιμες πληροφορίες.
Επίσης, η ύπαρξη ή όχι άλλων συμπτωμάτων ή η ανάδειξη από την κλινική νευρολογική εξέταση κι άλλων παθολογικών σημείων οδηγούν σε πιο ασφαλή συμπεράσματα.
Και βέβαια εφόσον υπάρχει ένδειξη, ολοκλήρωση του ελέγχου με αιματολογικές εξετάσεις ή μαγνητική τομογραφία συντελούν στην “αθώωση” ή μη των όποιων μουδιασμάτων.
